عَنْ عَائِشَةَ  أَنَّهَا قَالَتْ لِلنَّبِيِّ: هَلْ أَتٰى عَلَيْكَ يَوْمٌ كَانَ أَشدَّ مِنْ يَوْمِ أُحُدٍ؟ قَالَ: «لَقَدْ لَق۪يتُ مِنْ قَومِكِ وَكَانَ أَشَدَّ مَا لَق۪يتُ مِنْهُمْ يَوْمَ الْعَقَبَةِ، إِذْ عَرَضْتُ نَفْس۪ي عَلٰى ابْنِ عَبْدِ يَال۪يلَ ابْنِ عَبْدِ كُلَالٍ فَلَمْ يُجِبْنِي إِلٰى مَا أَرَدْتُ فَانْطَلَقْتُ وَأَنَا مَهْمُومٌ عَلٰى وَجْه۪ي فَلَمْ أَسْتَفِقْ إِلَّا وَأَنَا بِقَرْنِ الثَّعَالِبِ فَرَفَعْتُ رَأْس۪ي فَإِذَا أَنَا بِسَحَابَةٍ قَدْ أَظَلَّتْن۪ي فَنَظَرْتُ فَإِذَا فِيهَا جِبْر۪يلُ  فَنَادَان۪ي فَقَالَ: إِنَّ اللّٰهَ تَعَالٰى قَدْ سَمِع قَوْلَ قَوْمِكَ لَكَ وَمَا رَدُّوا عَلَيْكَ وَقَدْ بَعَثَ إِلَيْكَ مَلَكَ الْجِبَالِ لِتَأْمُرَهُ بِمَا شِئْتَ فِيهِمْ فَنَادَان۪ي مَلَكُ الْجِبَالِ فَسَلَّمَ عَلَيَّ ثُمَّ قَالَ: يَا مُحَمَّدُ إِنَّ اللّٰهَ قَدْ سَمِعَ قَوْلَ قَوْمِكَ لَكَ وَأَنَا مَلَكُ الْجِبَالِ وَقَدْ بَعَثَن۪ي رَبّ۪ي إِلَيْكَ لِتَأْمُرَنيِ بِأَمْرِكَ فَمَا شِئْتَ: إِنْ شِئْتَ أَطْبَقْتُ عَلَيْهمُ الْأَخْشَبَيْنِ» فَقَالَ النَّبِيُّ: «بَلْ أَرْجُو أَنْ يُخْرِجَ اللّٰهُ مِنْ أَصْلَابِهِمْ مَنْ يَعْبُدُ اللّٰهَ وَحْدَهُ لَا يُشْرِكُ بِهِ شَيْئًا»

Həzrəti Aişə (r.anhə) belə nəql etmişdir:

“Allah Rəsulundan (s.ə.s.): “Uhud döyüşündən ağır gün­­ gör­müsənmi?” – deyə soruşdum. Buyurdu: “Bəli! Sənin qöv­mün­dən çəkmədiyim cəfa, görmədiyim əziyyət qalmadı. Onların mə­nə verdiyi ən ağır əziyyət Aqəbə günü olmuşdu. Özümü taifli Ab­duqulal oğlu İbn Abdiyəlilə təqdim edib kömək istədim, qəbul etmədi. Mən də dərd və hüzn içində Məkkəyə geri dönürdüm. Ancaq Qarn əs-Səalib adlı yerə çatanda özümə gəlməyə başladım. Başımı qaldırıb səmaya baxanda bir buludun üstümə kölgə saldığını gördüm. Bir az da diqqətlə baxaraq buludun içində Həzrəti Cəbraili (ə.s.) gördüm. Mənə belə səsləndi: “Hər şeyi eşidən və bi­lən Allah qövmünün sənə söylədiyi sözləri və sənə qarşı etdiyi çirkin işləri eşitdi və onlara şahid oldu. Dağlar mələyi sənin əmrini gözləyir, onlara qarşı istədiyini edə bilərsən”. Bir az sonra isə həmin mələk mənə səslənib salam verdi. Ardınca da: “Ey Məhəmməd! Allah qövmünün Sənə söylədiyi sözləri eşitmişdir. Mən dağlara nəzarət edən mələyəm. Rəbbin məni sənin yanına göndərdi ki, nə əmr etsən, onu edim. Buyur, istədiyini diləyə bilərsən. Əgər bu iki dağı onların başına uçurmaq istəyirsənsə, əmr et, dərhal yerinə yetirim,” – dedi.

Bunu eşidən Allah Rəsulu (s.ə.s) buyurdu: “Xeyr! Mən onların hə­lak olmasını istəmərəm. Əksinə, Allahın onların nəsillərindən yalnız Allaha ibadət edən, Ona heç bir şeyi ortaq qoşmayan tövhid düşüncəli insanlar çıxaracağına ümid edirəm”. [Buxari, Bədul-xəlq 7; Müslim, Cihad 111]

 عَنْ أَنَسٍ  قَالَ: كُنْتُ أَمْش۪ي مَعَ رَسُولِ اللّٰهِ  وَعَلَيْهِ بُرْدٌ نَجْرَانِيٌّ غَل۪يظُ الْحَاشِيَةِ، فَأَدْرَكَهُ أَعْرَابِيٌّ فَجَبَذَهُ بِرِدَائِهِ جَبْذَةً شَد۪يدَةً، فَنَظَرْتُ إِلٰى صَفْحَةِ عَاتِقِ النَّبيِّ  وَقَدْ أَثَّرَتْ بِهَا حَاشِيَةُ الرِّدَاءِ مِنْ شِدَّةِ جَبْذَتِهِ، ثُمَّ قَالَ: يَا مُحَمَّدُ مُرْ ليِ مِنْ مَالِ اللّٰهِ الَّذ۪ي عِنْدَكَ فَالْتَفَتَ إِلَيْهِ فَضَحِكَ ثُمَّ أَمَرَ لَهُ بِعَطَاءٍ.

Hz. Ənəs (r.a.) belə rəvayət edir:

“Allah Rəsulu (s.ə.s.) ilə birlikdə gedirdim. Onun əynində Nəcran qumaşından tikilmiş, kənarları sərt və qalın bir paltar vardı. Bu vaxt birdən bir bədəvi arxadan Peyğəmbərimizə (s.ə.s.) çatıb xirqəsini sərt şəkildə dartdı. Bərk çəkilən xirqə Allah Rəsulunun (s.ə.s.) boynu ilə çiyni arasında iz buraxdı. Bədəvi bu kobud hərəkəti ilə kifayətlənməyib: “Ya Məhəmməd! Əmr et, ixtiyarında olan Allaha aid sərvətdən mənə də versinlər!” – dedi. Amma Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) heç nə olmamış kimi bədəviyə gülər üz göstərdi. Sonra da ona bəzi şeylər verməyi əmr buyurdu”. [Buxari, Ədəb 68; Müslim, Zəkat 128]

 عَنِ ابْنِ مَسْعُودٍ  قَالَ: كَأَنّ۪ي أَنْظُرُ إِلٰى رَسُولِ اللّٰهِ  يَحْك۪ي نَبِيًّا مِنَ الْأَنْبِيَاءِ، صَلَوَاتُ اللّٰهِ وَسَلَامُهُ عَلَيْهِمْ، ضَرَبَهُ قَوْمُهُ فَأَدْمَوْهُ، وَهُوَ يَمْسَحُ الدَّمَ عَنْ وَجْهِهِ، وَيَقُولُ: «اَللَّهُمَّ اغْفِرْ لِقَوْم۪ي فَإِنَّهُمْ لَا يَعْلَمُونَ»

İbn Məsud (r.a.) demişdir:

“Allah Rəsulunun (s.ə.s.) bir peyğəmbərdən (Hamısına Allahın salavatı və salamı olsun) bəhs etməsi hələ də gözümün qabağındadır. Həmin peyğəmbəri qövmü döyüb qana  qərq etdiyi halda, o, bir tərəfdən üzünün qanını silir, digər tərəfdən də “Allahım, qövmümü bağışla, çünki onlar həqiqəti bilmirlər” deyə niyaz edirmiş”. [Buxari, Ənbiya 54; Müslim, Cihad 104]