Səcdə namazın rükndür, yəni namazın fərzlərindən biridir. Səcdə edərkən bir üzr olmadıqca alnın və burnun yerə toxunması şərtdir. Üzrlü səbəb olanda isə iki üzvdən yalnız birinin yerə toxunması kifayətdir (Fəthul-Qədir, I, 263). Həmişə eynəkdən istifadə etməli olan şəxsin səcdəyə gedərkən səcdə üzvləri səcdə yerinə tam toxunursa eynəkdən istifadə edə bilər. Əks təqdirdə (yəni, eynək səcdə üzvlərinin yerə təmasına mane olarsa) eynəyi çıxarmaq lazımdır. Çərçivəsi nazik olan eynəklərlə səcdə etmək daha asandır. Nəticə etibarilə deyə bilərik ki, alnın səcdə yerinə təmas etməsinə mane olmayan eynəklərlə namaz qılmaq və ya qıldırmaq olar.
Möminin meracı sayılan namaz imanın əkiz qardaşı kimidir. Başqa sözlə, imanın əməli şəkli namaz, namazın da nəzəri şəkli imandır.
İnsan yaradılış baxımından çox zəifdir. Hər şey ona təsir edib əziyyət verir. İnsan həm də acizdir. Düşmənləri və bəlaları saysız-hesabsızdır. İnsan xəstəliklər, təbiətdəki fəlakətlər, ölüm qarşısında gücsüzdür.
“Dəli”nin namazı
Namaz qəlbin nuru, ruhun qidası, möminin meracı, insanın uca Yaradanla vasitəsiz bağlılığıdır. Namaz həddi-büluğa çatmış, ruhi xəstə olmayan hər bir müsəlman kişi və qadına fərzdir.
Kim Ramazanda inanaraq və savabını Allahdan gözləyərək, Onun rizasını qazanmaq üçün qiyam edərsə (təravih namazı qılarsa), keçmiş günahları bağışlanar.