أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللّٰهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ * اَلَّذ۪ينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ * لَهُمُ الْبُشْرٰى فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ لَا تَبْد۪يلَ لِكَلِمَاتِ اللّٰهِ ذٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظ۪يمُ *

Bilin ki, Allah dostlarının (övliyaullahın) heç bir qorxusu yoxdur və onlar qəm-qüssə görməzlər. O kəslər ki, iman gətirmiş və pis əməllərdən çəkinmişlər – Onlara dünyada da, axirətdə də müjdə vardır. Allahın sözləri (verdiyi vədlər) heç vaxt dəyişməz. Bu müjdələr ən böyük xoşbəxtlikdir! {“Yunus” surəsi, 10/62-64}

 عَنْ أَب۪ي هُرَيْرَةَ  قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّٰهِ : «لَقَدْ كَانَ ف۪يمَا قَبْلَكُمْ مِنَ الْأُمَمِ نَاسٌ مُحَدَّثُونَ، فَإِنْ يَكُ ف۪ي أُمَّت۪ي أَحَدٌ فَإِنَّهُ عُمَرُ».

Əbu Hureyrənin (r.a.) rəvayət etdiyinə görə, Allah Rəsulu (s.ə.s.) belə buyurmuşdur:

“Əvvəlki ümmətlər arasında ilham gələn insanlar vardı. Mənim ümmətimdə də belə bir insan varsa, o, şübhəsiz, Ömərdir”. [Buxari, Fədailul-Səhabə 6; Müslim, Fədailus-Səhabə 23]

 عَنْ جَابِرِ بْنِ سَمُرَةَ   قَالَ: شَكَا أَهْلُ الْكُوفَةِ سَعْدًا يَعْن۪ي ابْنَ أَب۪ي وَقَّاصٍ  إِلٰى عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ  فَعَزَلَهُ وَاسْتَعْمَلَ عَلَيْهِمْ عَمَّارًا فَشَكَوْا حَتّٰى ذَكَرُوا أَنَّهُ لَا يُحْسِنُ يُصَلّ۪ي فَأَرْسَلَ إِلَيْهِ فَقَالَ: يَاأَبَا إِسْحَاقَ، إِنَّ هٰؤُلَاءِ يَزْعُمُونَ أَنَّكَ لَا تُحْسِنُ تُصَلِّي. فَقَالَ: أَمَّا أَنَا وَاللّٰهِ فَإِنّ۪ي كُنْتُ أُصَلّ۪ي بِهمْ صَلَاةَ رَسُولِ اللّٰه  لَا أَخْرِمُ عَنْهَا أُصَلّ۪ي صَلَاتَيِ الْعِشَاءِ فَأَرْكُدُ فِي الْأُولَيَيْنِ وَأُخِفُّ فِي الْأُخْرَيَيْنِ، قَالَ: ذٰلِكَ الظَّنُّ بِكَ يَا أَبَا إِسْحَاقَ. وَأَرْسَلَ مَعَهُ رَجُلاً أَوْ رِجَالاً إِلَى الْكُوفَةِ يَسْأَلُ عَنْهُ أَهْلَ الْكُوفَةِ فَلَمْ يَدَعْ مَسْجِدًا إِلَّا سَأَلَ عَنْهُ وَيُثْنُونَ مَعْرُوفًا، حَتّٰى دَخَلَ مَسْجِدًا لِبَن۪ي عَبْسٍ فَقَامَ رَجُلٌ مِنْهُمْ يُقَالُ لَهُ أُسَامَةُ بنُ قَتَادَةَ فَقَالَ: أَمَّا إِذْ نَشَدْتَنَا فَإِنَّ سَعْدًا كَانَ لَا يَس۪يرُ بِالسَّرِيَّةِ وَلَا يَقْسِمُ بِالسَّوِيَّةِ وَلَا يَعْدِلُ فِي الْقَضِيَّةِ، قَالَ سَعْدٌ: أَمَا وَاللّٰهِ لَأَدْعُوَنَّ بِثَلَاثٍ: اَللّٰهُمَّ إِنْ كَانَ عَبْدُكَ هٰذَا كَاذِبًا، قَامَ رِيَآءً وَسُمْعَةً فَأَطِلْ عُمُرَهُ وَأَطِلْ فَقْرَهُ وَعَرِّضْهُ لِلْفِتَنِ. وَكَانَ بَعْدَ ذٰلِكَ إِذَا سُئِلَ يَقُولُ: شَيْخٌ كَب۪يرٌ مَفْتُونٌ، أَصَابَتْن۪ي دَعْوَةُ سَعْدٍ.

قَالَ عَبْدُ الْمَلِكِ بْنُ عُمَيْرٍ الرَّاو۪ي عَنْ جَابِرِ بْنِ سَمُرَةَ فَأَنَا رَأَيْتُهُ بَعْدُ قَدْ سَقَطَ حَاجِبَاهُ عَلٰى عَيْنَيْهِ مِنَ الْكِبَرِ وَإِنَّهُ لَيَتَعَرَّضُ لِلْجَوَار۪ي فِي الطُّرُقِ فَيَغْمِزُهُنَّ.

Cabir ibn Səmura (r.a.) nəql edir:

“Bəzi kufəlilər vali (canişin) Sad ibn Əbi Vaqqasdan xəlifə Həzrəti Ömərə şikayət etdilər. Xəlifə də ehtiyat üçün onu vəzifəsindən azad etdi, yerinə Ammar ibn Yasiri təyin etdi. Şikayətçilər Sad haqqında xeyli iddia irəli sürmüş, hətta “Namaz qıldırmağı da bacarmır” demişdilər. Həzrəti Ömər adam göndərib Sadı Mədinə-yə çağırtdırdı və ona künyəsi (ləqəbi) ilə xitab edərək: “Ya Əba İshaq! Səndən şikayət edən adamlar sənin hətta namaz qıldırmağı da bacarmadığını iddia edirlər (sən necə namaz qıldırırsan ki, bunlar belə danışırlar?),” – dedi. Bunu eşidən Sad özünü belə müdafiə etdi: “Vallah, mən onlara Allah Rəsulu (s.ə.s.) necə namaz qıldırmışdırsa, heç bir şeyi əskiltmədən elə namaz qıldırdım. Gecə namazını qıldırarkən ilk iki rükətdə qiyamı uzun edər, son iki rükətdə də qısa edərdim,” – dedi. Həzrəti Ömər ona yenə künyəsi ilə xitab edərək: “Onsuz da, biz səndən elə bunu gözləyirdik,” – deyə könlünü aldı. Sonra araşdırmaq üçün Kufəyə Sadla birlikdə bir və ya bir neçə adam göndərdi. Müfəttiş kufəlilərin Sad haqqın-da fikrini soruşdu. Bütün məscidlərə gedib hər kəsin fikrini öyrəndi və hamıdan da Sad haqqında tərif dolu sözlər eşitdi. Nəhayət, Abs oğulları məscidinə baş çəkdi və camaata and içdirib Sad barədə nə bilirlərsə, danışmağı tələb etdi. Onların arasından Usamə ibn Qatədə adlı bir adam qalxıb dedi: “Madam ki bu məsələ barədə danışmağımızı istəyirsən, o halda deyim: Sad ordunun başına keçib hərbə getmir, malı hamıya bərabər bölüşdürmür, ədalətli hökm və qərarlar vermir,” – dedi. Orada olan Sad onun iddialarına belə cavab verdi: “Madam sən mənim haqqımda üç iddia irəli sürdün, vallah, mən də sənin haqqında üç şeyi tələb edəcəyəm (qulaq as): İlahi! Sənin bu qulun sırf riya və göstəriş olsun deyə qalxıb yalandan məni ittiham etdisə, Sən onun ömrünü uzat, yoxsulluğunu artır və fitnələrlə üz-üzə gətir”.

Sonralar həmin adamın halını soruşanda belə cavab verərdi: “Necə olacağam! Qocalmış, çətin imtahanlarla üzləşmiş bədbəxt ixtiyar qoca. Sadın ahını aldım”.

Hədisi Cabir ibn Səmuradan rəvayət edən ravi Abdulməlik ibn Umeyr deyir: “Daha sonralar həmin adamı mən də gördüm. Qocalıqdan qaşları gözlərinin üstünə sallanırdı. Özünü idarə edə bilmirdi”. [Buxari, Azan 95; Müslim, Salat 158]

 عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللّٰهِ   قَالَ: لَمَّا حَضَرَتْ أُحُدٌ دَعَان۪ي أَب۪ي مِنَ اللَّيْلِ فَقَالَ: مَا أُرَان۪ي إِلَّا مَقْتُولاً ف۪ي أَوَّلِ مَنْ يُقْتَلُ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ  وَإِنّ۪ي لَا أَتْرُكُ بَعْد۪ي أَعَزَّ عَلَيَّ مِنْكَ غَيْرَ نَفْسِ رَسُولِ اللّٰهِ  وَإِنَّ عَلَيَّ دَيْنًا فَاقْضِ وَاسْتَوْصِ بِأَخَوَاتِكَ خَيْرًا، فَأَصْبَحْنَا فَكَانَ أَوَّلَ قَت۪يلٍ وَدَفَنْتُ مَعَهُ آخَرَ ف۪ي قَبْرِهِ، ثُمَّ لَمْ تَطِبْ نَفْس۪ي أَنْ أَتْرُكَهُ مَعَ آخَرَ فَاسْتَخْرَجْتُهُ بَعْدَ سِتَّةِ أَشْهُرٍ فَإِذَا هُوَ كَيَوْمِ وَضَعْتُهُ غَيْرَ أُذُنِهِ فَجَعَلْتُهُ ف۪ي قَبْرٍ عَلٰى حِدَةٍ.

Cabir ibn Abdullah (r.a.) belə  nəql etmişdir:

“Uhud döyüşündən bir gün əvvəlki gecə atam məni yanına çağırdı və: “(Daha əvvəl gördüyü bir yuxuya görə) inanıram ki, Rəsulullahın (s.ə.s.) səhabələrindən ilk şəhid mən olacağam. Allah Rəsulundan (s.ə.s.) sonra mənim üçün ən qiymətli insan sən­sən. Borclarım var, onları qaytar. Qardaşlarınla yaxşı dolan!” – dedi. Ertəsi gün səhər döyüşün ilk şəhidi atam oldu. Onu başqa bir şəhidlə (Amr ibn Cəmuhla) birlikdə eyni qəbirdə dəfn etdik. Mərhum atamın başqa bir adamla eyni məzarda yatmasına könlüm razı olmadı. Altı ay sonra qəbri açanda heyrətdən donub qaldım. Qulağının bir hissəsindən başqa bütün bədəni qəbrə necə qoymuşdumsa, elə də qalmışdı. Sonra onu çıxarıb ayrı qəbirdə dəfn elədim”. [Buxari, Cənaiz 78]

 عَنْ أَنَسٍ  أَنَّ رَجُلَيْنِ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ  خَرَجَا مِنْ عِنْدِ النَّبِيِّ  ف۪ي لَيْلَةٍ مُظْلِمَةٍ وَمَعَهُمَا مِثْلُ الْمِصْبَاحَيْنِ بَيْنَ أَيْدِيهِمَا فَلَمَّا افْتَرَقَا، صَارَ مَعَ كلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا وَاحِدٌ حَتّٰى أَتٰى أَهْلَهُ.

رَوَاهُ الْبُخَارِيُّ مِنْ طُرُقٍ وَف۪ي بَعْضِهَا: أَنَّ الرَّجُلَيْنِ أُسَيْدُ بْنُ حُضَيْرٍ وَعَبَّادُ بْنُ بِشْرٍ  .

Hz. Ənəs (r.a.) rəvayət edir:

“Qaranlıq bir gecə iki səhabə Allah Rəsulunun (s.ə.s.) hüzurundan çıxdılar. Onların qabağında şama bənzər iki şey vardı. Bir müddət sonra bir-birindən ayrıldılar. Sonra həmin şamlar da onları evlərinə çatana qədər izlədi və yollarını işıqlandırdı”.

Buxarinin bir çox vəsilə ilə nəql etdiyi hədisin bəzi rəvayətlərində bu iki səhabənin Useyd ibn Hudayr və Abbad ibn Bişr (r.a.) olduğu göstərilir. [Buxari, Salat 79; Mənaqibul-Ənsar 139]

 عَنْ أَب۪ي هُرَيْرَةَ  قَالَ: بَعَثَ رَسُولُ اللّٰهِ  عَشْرَةَ رَهْطٍ عَيْنًا سَرِيَّةً وَأَمَّرَ عَلَيْهِمْ عَاصِمَ بْنَ ثَابِتٍ الْأَنْصَارِيَّ  فَانْطَلَقُوا حَتّٰى إِذَا كَانُوا بِالْهُدَاةِ، بَيْنَ عُسْفَانَ وَمَكَّةَ، ذُكِرُوا لِحَيٍّ مِنْ هُذَيْلٍ يُقَالُ لَهُمْ: بَنُوا لِحْيَانَ فَنَفَرُوا لَهمْ بِقَر۪يبٍ مِنْ مِئَةِ رَجُلٍ رَامٍ فَاقْتَصُّوا آثَارَهُمْ فَلَمَّا أَحَسَّ بِهِمْ عَاصِمٌ وَأَصْحَابُهُ، لَجَأُوا إِلٰى مَوْضِعٍ فَأَحَاطَ بِهِمُ الْقَوْمُ فَقَالُوا: اِنْزِلُوا فَأَعْطُوا بِأَيْد۪يكُمْ وَلَكُمُ الْعَهْدُ وَالْم۪يثَاقُ أَنْ لَا نَقْتُلَ مِنْكُمْ أَحَدًا فَقَالَ عَاصِمُ بْنُ ثَابِتٍ: أَيُّهَا الْقَوْمُ، أَمَّا أَنَا فَلَا أَنْزِلُ عَلٰى ذِمَّةِ كَافِرٍ. اَللّٰهُمَّ أَخْبِرْ عَنَّا نَبِيَّكَ  فَرَمَوْهُمْ بِالنَّبْلِ فَقَتَلُوا عَاصِمًا وَنَزَلَ إِلَيْهِمْ ثَلَاثَةُ نَفَرٍ عَلَى الْعَهْدِ وَالْم۪يثَاقِ، مِنْهُمْ خُبَيْبٌ وَزَيْدُ بْنُ الدَّثِنَةِ وَرَجُلٌ آخَرُ فَلَمَّا اسْتَمْكَنُوا مِنْهُمْ أَطْلَقُوا أَوْتَارَ قِسِيِّهِمْ فَرَبَطُوهُمْ بِهَا، قَالَ الرَّجُلُ الثَّالِثُ: هٰذَا أَوَّلُ الْغَدْرِ وَاللّٰهِ لَا أَصْحَبُكُمْ إِنَّ ل۪ي بِهٰؤُلَاءِ أُسْوَةً، يُر۪يدُ الْقَتْلٰى، فَجَرُّوهُ وَعَالَجُوهُ فَأَبٰي أَنْ يَصْحَبَهُمْ فَقَتَلُوهُ وَانْطَلَقُوا بِخُبَيْبٍ وَزَيْدِ بْنِ الدَّثِنَةِ، حَتّٰى بَاعُوهُمَا بِمَكَّةَ بَعْدَ وَقْعَةِ بَدْرٍ فَابْتَاعَ بَنُو الْحَارِثِ ابْنِ عَامِرِ بْنِ نَوْفَلِ بْنِ عَبْدِ مَنَافٍ خُبَيْبًا وَكَانَ خُبَيْبٌ هُوَ قَتَلَ الْحَارِثَ يَوْمَ بَدْرٍ فَلَبِثَ خُبَيْبٌ عِنْدَهُمْ أَس۪يرًا حَتّٰى أَجْمَعُوا عَلٰى قَتْلِهِ فَاسْتَعَارَ مِنْ بَعْضِ بَنَاتِ الْحَارِثِ مُوسٰى يَسْتَحِدُّ بِهَا فَأَعَارَتْهُ فَدَرَجَ بُنَيٌّ لَهَا وَهِيَ غَافِلَةٌ حَتّٰى أَتَاهُ فَوَجَدَتْهُ مُجْلِسَهُ عَلٰى فَخِذِهِ وَالْمُوسٰى بِيَدِهِ فَفَزِعَتْ فَزْعَةً عَرَفَهَا خُبَيْبٌ فَقَالَ: أَتَخْشَيْنَ أَنْ أَقْتُلَهُ مَا كُنْتُ لِأَفْعَلَ ذٰلِكَ، قَالَتْ: وَاللّٰهِ مَا رَأَيْتُ أَس۪يرًا خَيْرًا مِنْ خُبَيْبٍ فَوَاللّٰهِ لَقَدْ وَجَدْتُهُ يَوْمًا يَأَكُلُ قُطْفًا مِنْ عِنَبٍ ف۪ي يَدِهِ وَإِنَّهُ لَمُوثَقٌ بِالْحَد۪يدِ وَمَا بِمَكَّةَ مِنْ ثَمَرَةٍ وَكَانَتْ تَقُولُ: إِنَّهُ لَرِزْقٌ رَزَقَهُ اللّٰهُ خُبَيْبًا فَلَمَّا خَرَجُوا بِهِ مِنَ الْحَرَمِ لِيَقْتُلُوهُ فِي الْحِلِّ، قَالَ لَهُمْ خُبَيْبٌ: دَعُون۪ي أُصَلّ۪ي رَكْعَتَيْنِ فَتَرَكُوهُ فَرَكَعَ رَكْعَتَيْنِ فَقَالَ: وَاللّٰهِ لَوْلَا أَنْ تَحْسَبُوا أَنَّ مَاب۪ي جَزَعٌ لَزِدْتُ: اَللّٰهُمَّ أَحْصِهِمْ عَدَدًا وَاقْتُلْهُمْ بِدَدًا وَلَا تُبْقِ مِنْهُمُ أَحَدًا. وَقَالَ:

فَلَسْتُ أُبَال۪ي ح۪ينَ أُقْتَلُ مُسْلِمًا   عَلٰى أَيِّ جَنْبٍ كَانَ لِلّٰهِ مَصْرَعِي

وَذٰلِكَ ف۪ي ذَاتِ الْإِلٰهِ وَإِنْ يَشَأْ    يُبَارِكْ عَلٰى أَوْصَالِ شِلْوٍ مُمَزَّعٍ

 وَكَانَ خُبَيْبٌ هُوَ سَنَّ لِكُلِّ مُسْلِمٍ قُتِلَ صَبْرًا الصَّلَاةَ وَأَخْبَرَ يَعْنِي النَّبِيَّ  أَصْحَابَهُ يَوْمَ أُص۪يبُوا خَبَرَهُمْ وَبَعَثَ نَاسٌ مِنْ قُرَيْشٍ إِلٰى عَاصِمِ بْنِ ثَابِتٍ ح۪ينَ حُدِّثُوا أَنَّهُ قُتِلَ أَنْ يُؤْتَوْا بِشَيْءٍ مِنْهُ يُعْرَفُ. وَكَانَ قَتَلَ رَجُلاً مِنْ عُظَمَائِهِمْ فَبَعَثَ اللّٰهُ لِعَاصِمٍ مِثْلَ الظُّلَّةِ مِنَ الدَّبْرِ فَحَمَتْهُ مِنْ رُسُلِهِمْ فَلَمْ يَقْدِرُوا أَنْ يَقْطَعُوا مِنْهُ شَيْئًا.

Əbu Hureyrə (r.a.) rəvayət edir:

“Allah Rəsulu (s.ə.s.) irşad və kəşfiyyat fəaliyyəti üçün ənsardan Asim ibn Sabitin (r.a.) rəhbərliyi altında on nəfərlik birlik göndərdi. Bunlar yola düşüb Usfanla Məkkə arasında yerləşən əl-Hudət adlı yerə çatdılar. Onların bu mövqeyə çıxması xəbərini alan Huzeyl qəbiləsinin bir qolu – Lihyanoğulları oymağı onların ardınca təqribən yüz oxçudan ibarət dəstə göndərdi. Asim və yoldaşları onların gəlişini görən kimi müdafiə olunmaq üçün hündür bir yerə çıxıb mövqe tutdular. Ancaq düşmən onları mühasirəyə aldı və: “Aşağı düşüb silahlarınızı təslim edin! Əgər təslim olsanız, söz veririk, heç birinizi öldürməyəcəyik,” – dedilər. Asim ibn Sabit onların bu təklifi qarşısında başçılıq etdiyi dəstəyə belə müraciət etdi: “Dostlar! Mən bir kafirin sözünə etimad edib təslim olmaram”. Sözlərini bitirən kimi də belə dua etdi: “Allahım! Peyğəmbərini bu çarəsiz halımızdan xəbərdar et”. Düşmənlər bundan sonra hücuma keçib onları ox yağışına tutdular, Asimlə birlikdə yeddi nəfəri şəhid etdilər. Üç nəfəri  – Xubeyb, Zeyd ibn Dəsinə və adı naməlum qalan başqa bir səhabə verilən sözə etimad edib təslim oldular. Müşriklər bu üç səhabəni ələ keçirən kimi yayın iplərini çıxarıb onları bərk-bərk bağladılar. Bunu görən (adı naməlum) üçüncü səhabə dedi: “Bu bizə edilən ilk xəyanətdir. Vallah, sizinlə gəlməyəcəyəm. Şəhid olan dostlarım necə də gözəl örnəkdir,” – deyə qışqırdı və etiraz etdi. Onu zorla sürüyüb aparmağa çalışsalar da, var gücü ilə müqavimət göstərdi. Axırda onu da şəhid elədilər. Xubeyb və Zeyd ibn Dəsinəni isə Məkkədə Bədr döyüşündə ölən müşriklərin yaxın qohumlarına satdılar. Xubeybi onun Bədirdə öldürdüyü Haris ibn Amir ibn Nəvfəl ibn Abdimənafın oğulları aldı. Xubeyb ölüm qərarı verilənədək onların əlində əsir qaldı. Bu əsirlik günlərinin birində taraş olunmaq üçün Harisin bir qızından əmanət ülgüc istədi, o da verdi. Qadının başı qarışarkən uşağı iməkləyə-iməkləyə Xubeybin yanına gəldi. Xubeybin əlində ülgüc uşağı dizi üstündə oturtduğunu görən qadın çox qorxdu. Qadının narahatçılığını hiss edən Xubeyb: “Uşağı öldürəcəyimdən qorxursan? Mən heç vaxt belə iş görmərəm,” – deyib onu sakitləşdirdi. Qadın Xubeyb haqqında deyir: “Vallah, mən həyatımda Xubeybdən yaxşı əsir görməmişəm. Həm də, vallah, mən bir gün onun təzə yetişmiş üzüm yediyini gördüm, halbuki özü zəncirlə bağlanmışdı və o vaxt Məkkədə heç bir meyvə yetişməmişdi. Bu, Allahın Xubeybə verdiyi etdiyi ruzi idi”.

Harisin oğulları onu öldürmək üçün Harəm sərhəddindən kənara, yəni Hill bölgəsinə aparanda Xubeyb onlara: “İzin verin, iki rükət namaz qılım!” – dedi. Onlar da onun  bu son istəyini yerinə yetirməyə icazə verdilər. Xubeyb iki rükət namaz qıldıqdan sonra: “Əgər “Ölümdən qorxduğu üçün namazı uzatdı” deməyinizdən çəkinməsəydim, namazı uzadardım,” – dedi və əllərini qaldırıb: “Allahım! Bunların hamısını məhv et, bir-bir canlarını al, heç birini sağ buraxma!” – deyə son duasını etdi. Ardınca da bu beytləri oxudu:

Müsəlman kimi şəhid olma dövlətinə (nemətinə) nail olandan sonra necə və harada ölməyin nə fərqi var.

Çəkdiyim sıxıntıların hamısı Allah yolunda, O dilərsə, doğ­ram-doğram olmuş cəsədimin mütləq rəhmətə qovuşacağına ümid edirəm”.

Beləliklə, Xubeyb düşmənə əsir düşüb işgəncə və edamla öldürülən hər bir müsəlmanın ölümdən əvvəl iki rükət namaz qılması ənənəsini başlatmış oldu.

Allah Rəsulu (s.ə.s.) isə düşmən pusqusuna düşdükləri gün onların vəziyyətini Mədinədə səhabələrə xəbər vermişdi.

Digər tərəfdən, Asim ibn Sabitin şəhid olduğunu eşidən bəzi qureyşlilər intiqamdan həzz almaq məqsədilə bir neçə adam göndərdilər ki, gedib onun öldürüldüyünü isbat etmək üçün cəsədindən bir neçə dəlil gətirsinlər. Çünki Asim onların böyüklərindən birini (Bədirdə) öldürmüşdü. Ancaq onlar Asimi tapıb cəsədinə yaxınlaşanda Allah Asimi qorumaq üçün bir arı sürüsü göndərdi. Arı buludu onu bürdü və Qureyşin adamları cəsədindən heç nə qopara bilmədilər”. [Buxari, Cihad 170, Məğazi 10]