İslam, hər kəsin yaşaya biləcəyi qədər asan bir dindir. Onda heç bir zaman insanların öhdəsindən gələ bilməyəcəkləri bir hökm yoxdur. İslamda hər şey etidallı bir şəkildə olub, ifrat və təfrit yoxdur. Bir insanın hər gün oruc tutması bəzi mənfi nəticələrə yol aça bilər. Bədənini zəiflədəcəyi üçün bədənlə edilən digər ibadətləri axsada bilər, cəmiyyətlə tam olaraq birləşə bilməz, bəlkə tək başına həyatını davam etmə məcburiyyətində qala bilər. Və yaxud da hər gün oruc tuta tuta aclıq onda vərdiş halına gələr, bu səbəbdən orucdan əldə ediləcək bir çox fayda itirilmiş olar. Bu səbəblədir ki, Allah Elçisi (əleyhissalətu vəssələm) insanların
Qəza, kəffarə və müəyyən vaxta bağlı olmayan nəzir orucları üçün gün batdıqdan etibarən ən gec imsak vaxtına qədər niyyət etmək lazımdır. Nafilə və Ramazan ayında tutulan oruc üçün niyyət bir qədər fərqlidir.
Kim Ramazan ayını oruclu keçirər və arxasınca şəvval ayından altı gün oruc tutarsa bütün ili oruc tutmuş kimi olar.
Quranı Kərimdə keçən rabbaniyyun rabbani sözünün cəmidir və mənşəyi rabbi sözünə əsaslanır. Rabbi, “Rəbbin ardınca gedən” deməkdir; Rabbani dedikdə, Rabbi tanıyan və ona itaət edən şəxs nəzərdə tutulur.
Etikaf kişilərin əzan və iqamə oxunan, yəni camaatla beş vaxt namaz qılınan məsciddə, qadınların isə evin namaz otağında və ya otağın bir küncündə etikaf niyyəti ilə bir müddət gözləməsi, oturmasıdır.
Həzrət Peyğəmbər (s.ə.s) Mədinəyə gəldikdən sonra vəfatına qədər Ramazan ayının son on günündə etikafa girərdi. Buna görə etikaf Allah Rəsulunun (s.ə.s) önəmli sünnətlərindən biridir.