Allah Rəsulu (s.ə.s.) ailə üzvləri ilə söhbət edərdi. Peyğəmbərimiz ailə üzvlərinin hər biri ilə șəxsən və baș-bașa söhbət etdiyi kimi, onların hamısı ilə müștərək söhbətlər də edərdi. Zövcələri ilə müəyyən vaxtlarda görüşməyi adətə çevirmişdi. Hər səhər məsciddən çıxandan və hər ikindi vaxtı namaz qılandan sonra, xanımlarına bir-bir baş çəkər, onlarla hal-əhval tutardı.

Səhabə həzrətləri “bir rəhmət peyğəmbəri” olan Rəsulullahı tez-tez ağlayan görərdilər.

Peyğəmbərimizin danışıq tərzi son dərəcə șirin idi və könül oxşardı. Sözü inci-inci sapa düzər, yaxșı bașa düșülsün deyə hər bir kəlməni ayrı-ayrı ifadə edərdi. Adəti idi, vurğulamaq istədiyi bir sözü üç dəfə təkrar edərdi. Danıșarkən çox vaxt göyə baxardı. Gur səsli idi. Ümmü Haninin (r.a.) rəvayəti: “Allah Rəsulu (s.ə.s.) Kəbədə Qurani-Kərim oxuyar, biz də evdə […]

Fəxri-Kainat iş sahiblərinə işçilərlə yaxşı rəftar etməyi əmr edirdi.

Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) hələ uşaq yașlarında əmiləri ilə birlikdə karvanlarla Şam və Yəmən kimi diyarlara getmiș və ticarət həyatının canlı șahidi olmuşdu.

İnsanlığa rəhbər və mürșid göndərilən Rəsulullah (s.ə.s.) eyni zamanda bir ailə bașçısı idi.

O, bəzən günlərlə ağzına bir loğma da aparmırdı. Ömrü boyu arpa çörəyi ilə olsa belə, bir dəfə də qarnını doydurmamışdı. Onun evində aylarla ocaq qalanmaz, xörək bişməzdi.[1] Bir gün oturaraq nafilə namazı qılırdı. Əbu Hureyrə (r.a.) namazdan sonra sorușdu: “Ya Rəsulullah! Bir xəstəliyiniz var? Namazı oturub qılırsınız!?” Cavabı cahanı titrətmişdi Rəsulullahın: – Ya Əba Hureyrə! […]

Peyğəmbərimizin yeriși haqqında ilk rəvayət Əbu Hureyrədən (r.a.) gəlir: “Mən Peyğəmbərimizdən gözəl insan görmədim.

Allah Rəsulu zahidlərin zahidi idi. Onun vərasına[1] çatan olmazdı.

Allah Rəsulu (s.ə.s.) həmișə eyni cür paltar geyinməzdi. Ümumiyyətlə, daha çox harmani[1] və köynək geyərdi. Corab geyinməzdi. Amma Nəcașinin göndərdiyi qara corabı geyinmișdi. Rəvayətdən görünür ki, həmin corab dəridən hazırlanıbmış. Sarığının ucu bəzən sinəsinə, bəzən də çiyinlərinin arasına düșərdi. Çox vaxt qara rəngli sarıq bağlayardı.  Sarığın altından təkkə qoyardı. Şiş təkkə və ya külahdan heç […]

Ağır və təmkinli davranma, ciddi və heysiyyətli olma mənalarını verən vüqar Rəsulullah xarakterinin nəzərəçarpan xüsusiyyətlərindən biridir. Vüqar imandan qaynaqlanan bir ciddilik və təmkindir. Vüqarla təkəbbürü və qüruru bir-birinə qarıșdırmamaq lazımdır. Bir idarəçinin işində ciddi olması vüqar sayılır. Amma bu ciddiliyi ailəsinə də tətbiq etməsi vüqar deyildir. Əksinə, ailə üzvləri ilə șəfqət və mərhəmətlə rəftar etmək […]

İmam Kastalani: “Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) vücudundan – ətir vurmasa belə – gözəl ətir qoxusu gələrdi ki, bu da peyğəmbərliyinin bir əlamətidir,” – deyir.

Utancaqlıq və utanma da adlanan həya sufi terminalogiyasında Allah qorxusu və Allah sevgisi ilə Onun istəmədiyi șeylərdən çəkinmək mənasına gəlir.

Müqəddəslər ordusunun Rəhbəri, gəlmiș və gələcəklərin ən birincisi vəfa duyğusu sayəsində heç kimə nəsib olmayan səma səyahətinə müvəffəq oldu.

Təvazö – “öz üstünlüklərini, məziyyətlərini gözə çarpdırmağı, öz xidmətləri ilə qürrələnməyi sevməmə”, “şöhrətpərəstlikdən, lovğalıqdan uzaq olma” mənalarında olub təkəbbürün antonimidir.

Allah Rəsulunun mərhəmət və șəfqəti də Peyğəmbər fətanətinin bir yönünü təșkil edir. Onun șəfqət və mərhəmətində, eyni zamanda möhtəșəm bir qavrayıșın bambaşqa bir dərinliyi var.

Kərəm – səxavət, xeyirxahlıq və qonaqpərvərlik xüsusiyyətlərini ehtiva edir. Kərəm ərəblərin rəğbət etdiyi və ərəb cəmiyyətində geniş yayılmış xüsusiyyətlərdən biridir.

Liderlər fitri șücaət və cəsarətə, güclü ağıla və zəkaya malik olurlar. Cəsur olmayan lider də ola bilməz.

Rəsulullahın (s.ə.s.) süfrəsi deyəndə adətən vaxtlı-vaxtında açılan və ləziz yeməklərlə dolu süfrə nəzərdə tutulmamalıdır.

Həzrəti Aișə demişdir: “Rəsulullah (s.ə.s.) üçün Suqyadan (Məkkə ilə Mədinə arasında bir yer) șirin su gətirilirdi”.