وَقَالَ الْمَلِكُ ائْتُون۪ي بِهِ أَسْتَخْلِصْهُ لِنَفْس۪ي فَلَمَّا كَلَّمَهُ قَالَ إِنَّكَ الْيَوْمَ لَدَيْنَا مِك۪ينٌ أَم۪ينٌ قَالَ اجْعَلْن۪ي عَلٰى خَزَآئِنِ الْأَرْضِ إِنّ۪ي حَف۪يظٌ عَل۪يمٌ
Padşah dedi: “(Yusifi) yanıma gətirin, onu özümə ən yaxın (adam) edəcəyəm!” Sonra (padşah) onunla söhbət etdikdə: “Sən bu gün (bu gündən) yanımızda mövqe sahibisən, etibarlı bir şəxssən!” – dedi. (Yusif) dedi: “Məni bu yerin (Misirin) xəzinələrinə məmur təyin et (Misir xəzinələrini mənə tapşır), çünki mən (özümə etibar edilən mal-dövləti) qorumağı, (işləri idarə etməyi) yaxşı bacarıram!” {“Yusuf” surəsi, 12/54-55}
تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذ۪ينَ لَا يُر۪يدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّق۪ينَ
Biz bu axirət yurdunu yer üzündə təkəbbürlük etməyənlərə və fitnə-fəsad törətməyənlərə qismət edirik. (Xeyirli) aqibət ancaq Allahdan qorxub pis əməllərdən çəkinənlərindir! {“Qasas” surəsi, 28/83}
عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَمُرَةَ قَالَ: قَالَ لِيَ رَسُولُ اللّٰهِ: «يَا عَبْدَ الرَّحْمٰنِ بْنَ سَمُرَةَ: لَا تَسْأَلِ الْإِمَارَةَ، فَإنَّكَ إِنْ أُعْط۪يتَهَا عَنْ غَيْرِ مَسْأَلَةٍ أُعِنْتَ عَلَيْهَا وَإِنْ أُعْط۪يتَهَا عَنْ مَسْأَلَةٍ وُكِلْتَ إلَيْهَا، وَإذَا حَلَفْتَ عَلٰى يَم۪ينٍ فَرَأَيْتَ غَيْرَهَا خَيْرًا مِنْهَا فَأْتِ الَّذ۪ي هُوَ خَيْرٌ وَكَفِّرْ عَنْ يَم۪ينِكَ»
Əbdürrəhman ibn Səmura (r.a.) Allah Rəsulunun (s.ə.s.) belə buyurduğunu rəvayət edir:
“Ey Əbdürrəhman! Başçı olmaq istəmə. Çünki sən istəmədən belə bir vəzifəyə layiq görülsən, o işdə ilahi yardım görərsən. Əgər sən vəzifəni tələb etsən və hərislik göstərsən, Allahın yardımı və inayətindən məhrum olar, həmin vəzifə ilə təkbaşına qalarsan. Sənə bir şey də tövsiyə edim: bir məsələdə and içsən və sonra ondan daha xeyirlisini görsən, ikincini seç, içdiyin anda görə də kəffarə ver (“And içmişəm!” deyə qərarını dəyişməkdən çəkinmə)”. [Buxari, Əhkam 5, Eyman 1; Müslim, Eyman 19, İmarə 13]
عَنْ أَب۪ي ذَرٍّ قَالَ: قَالَ ل۪ي رَسُولُ اللّٰهِ: «يَا أَبَا ذَرٍّ أَرَاكَ ضَع۪يفًا، وَإِنّ۪ي أُحِبُّ لَكَ مَا أُحِبُّ لِنَفْسِي، لَا تَأَمَّرَنَّ عَلَى اثْنَيْنِ وَلَا تَوَلَّيَنَّ مَالَ يَت۪يمٍ»
Əbu Zərr (r.a.) nəql edir:
“Allah Rəsulu (s.ə.s.) mənə belə buyurdu: “Əbu Zərr! Səni (idarəçilik işlərində) zəif görürəm. Özüm üçün nə istəyirəmsə, sənə də onu arzu edirəm, buna inan. Ona görə də sənə tövsiyəm – iki nəfərə belə başçı olma. Yetim malının məsuliyyətini də qətiyyən öhdənə götürmə”. [Müslim, İmarə 17]
عَنْ أَب۪ي ذَرٍّ قَالَ: قُلْتُ: يَا رَسُولَ اللّٰهِ أَلَا تَسْتَعْمِلُنيِ؟ فَضَرَبَ بِيَدِهِ عَلٰى مَنْكِب۪ي ثُمَّ قَالَ: «يَا أَبَا ذَرٍّ إِنَّكَ ضَع۪يفٌ وَإِنَّهَا أَمَانَةٌ وَإِنَّهَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ خِزْيٌ وَنَدَامَةٌ، إِلَّا مَنْ أَخَذَهَا بِحَقِّهَا وَأَدَّى الَّذ۪ي عَلَيْهِ فِيهَا»
Əbu Zərr (r.a.) nəql edir:
“Peyğəmbərimizə: “Ya Rəsulullah! Məni bir vəzifəyə təyin edə bilərsən?” – dedim. Mübarək əlini çiynimə qoyub buyurdu: “Ey Əbu Zərr! Sən zəifsən, bu vəzifənin öhdəsindən gələ bilməzsən. Halbuki vəzifə əmanətdir və ona layiq olub layiqincə yerinə yetirənlər istisna olmaqla, Qiyamət günü (bu, insana) rüsvayçılıq və peşmançılıq gətirər”. [Müslim, İmarə 16]