عَنِ ابْنِ مَسْعُودٍ  قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّٰهِ : «لَيْسَ مِنَّا مَنْ ضَرَبَ الْخُدُودَ وَشَقَّ الْجُيُوبَ وَدَعَا بِدَعْوٰى الْجَاهِلِيَّةِ»

İbn Məsud (r.a.) Allah Rəsulunun (s.ə.s.) belə buyurduğunu nəql edir:

“Vəfat edən adamın arxasınca üzünə və ya vücuduna vuran, sinəsini, yaxasını cırıb üstünü-başını parçalayan, cahiliyyə adəti üzrə namünasib sözlər deyib fəryad qoparan, ah-nalə edən adam bizim sünnətimizə tabe olmamış, qoyduğumuz İslam adət və mədəniyyətinə müvafiq hərəkət etməmişdir”. [Buxari, Cənaiz 36; Müslim, İman 165]

 عَنِ النُّعْمَانِ بْنِ بَش۪يرٍ   قَالَ: أُغْمِيَ عَلٰى عَبْدِ اللّٰهِ بْنِ رَوَاحَةَ  فَجَعَلَتْ أُخْتُهُ تَبْك۪ي وَتَقُولُ: وَاجَبَلَاهُ وَاكَذَا وَاكَذَا: تُعَدِّدُ عَلَيْهِ. فَقَالَ ح۪ينَ أَفَاقَ: مَا قُلْتِ شَيْئًا إِلَّا ق۪يلَ لِي: أَنْتَ كَذٰلِكَ؟

Numan ibn Bəşir (r.a.) rəvayət edir:

“Abdullah ibn Rəvaha (r.a.) huşunu itirmişdi. Bacısı “vay, mənim dağ kimi igidim, vay, elə, vay, belə olan qardaşım” kimi tərif və ağılar deyib ağlamağa başladı. Bir az sonra Abdullah ibn Rəvaha ayılıb özünə gələndə bacısına belə dedi: “Mən özümdən gedəndən sonra məni haqqımda dediyin hər bir tərif və ağıya görə “doğrudan da, sən belə adamsan?” deyib sorğu-suala çəkdilər”. [Buxari, Məğazi 44]

  عَنِ ابْنِ عُمَرَ  قَالَ: اِشْتَكٰى سَعْدُ بنُ عُبادَةَ  شَكْوٰى فَأَتَاهُ رَسُولُ اللّٰه  يَعُودُهُ مَعَ عَبْدِ الرَّحْمٰنِ بْنِ عَوْفٍ وَسَعْدِ بْنِ أَب۪ي وَقَّاصٍ وَعَبْدِ اللّٰهِ بْنِ مَسْعُودٍ ، فَلَمَّا دَخَلَ عَلَيْهِ وَجَدَهُ ف۪ي غَشْيَةٍ فَقَالَ: «أَقَضٰى؟ قَالُوا: لَا يَا رَسُولَ اللّٰهِ. فَبَكٰى رَسُولُ اللّٰهِ . فَلَمَّا رَأٰى الْقَوْمُ بُكَاءَ النَّبِيِّ  بَكَوْا، قَالَ: «أَلَا تَسْمَعُونَ؟ إِنَّ اللّٰهَ لَا يُعَذِّبُ بِدَمْعِ الْعَيْنِ وَلَا بِحُزْنِ الْقَلْبِ وَلٰكِنْ يُعَذِّبُ بِهٰذَا» وَأَشَارَ إِلٰى لِسَانِهِ «أَوْ يَرْحَمُ»

İbn Ömər (r.anhumə) nəql edir:

“Sad ibn Ubadə (r.a.) xəstələnmişdi. Allah Rəsulu (s.ə.s.) bu vəfalı dostunu ziyarət etməyə getdi. Əbdürrəhman ibn Avf, Sad ibn Əbi Vaqqas və Abdullah ibn Məsud da Onunla birlikdə idi. İçəri girəndə ailəsinin onun başına toplaşdığını və ağır xəstə olduğunu gördü. Onlardan: “Vəfat etdi?” – deyə soruşdu. Onlar: “Xeyr, ya Rəsulallah,” – dedilər. Sad ibn Ubadənin hüznlü halı Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) elə təsir etdi ki, hıçqırıqlarını saxlaya bilməyib ağladı. Onun ağlaması orada olanları da ağlatdı. Rəsulullah bəzilərinin bu­nu qəribə qaşıladığını görüb və ağlamağı başqa cür yozulmasın de­yə xəbərdarlıq etdi: “Bilmirsiniz ki, Allah göz yaşına və qəlbin kədərlənməsinə görə əsla əzab verməz?! – dedi və əli ilə dilini gös­tərərk əlavə etdi, – ancaq bundan ötrü əzab və ya mərhəmət edər”. [Buxari, Cənaiz 45; Müslim, Cənaiz 12]

 عَنْ أُسَيْدِ بْنِ أَب۪ي أُسَيْدٍ التَّابِعِيِّ عَنِ امْرَأَةٍ مِنَ الْمُبَايِعَاتِ قَالَتْ: كَانَ ف۪يمَا أَخَذَ عَلَيْنَا رَسُولُ اللّٰهِ  فِي الْمَعْرُوفِ الَّذ۪ي أَخَذَ عَلَيْنَا أَنْ لَا نَعْصِيَهُ فِيهِ أَنْ لَا نَخْمِشَ وَجْهًا وَلَا نَدْعُوَ وَيْلاً وَلَا نَشُقَّ جَيْبًا وَلَا نَنْشُرَ شَعَرًا.

Tabiundan Useyd ibn Əbu Useyd Allah Rəsuluna (s.ə.s) beyət edən qadın səhabələrin birindən nəql edir:

“Biz qadınlar Allah Rəsuluna (s.ə.s.) beyət edərkən xeyir və yax­şılıq  məsələlərində Allaha üsyan etməyəcəyimizə, vəfat edən bir yaxının və ya tanıdığımız insanın arxasınca üz-gözümüzü cırmayacağımıza, “vay, başımıza nələr gəldi?” deyib fəryad qoparmayacağımıza, üst-başımızı cırmaycağımıza və saç-başımızı yolmayacağımıza dair söz verdik”. [Əbu Davud, Cənaiz 25]