Allah Rəsulunun danışığı son dərəcə şirin idi və könül oxşayırdı. Sözləri bir-bir tələffüz edir, dinləyənlər hər cümləsini yaxşı anlayırdılar. İnsanların səviyyəsinə uyğun danışır, çətin mövzuları təşbeh və misal çəkməklə asanlaşdırırdı. Vurğulamaq istədiyi sözü üç dəfə təkrar edərdi. Söhbət əsnasında çox vaxt göyə baxar və səsini yavaş deyil, hər kəsin eşidəcəyi qədər yüksəldərdi.
Daim düşüncəli olardı. Ümumiyyətlə, səssiz dayanar, əsla gərəksiz yerə danışmazdı. Hər cümləni ayrılıqda və konkret deyərdi. Əli ilə nəyisə işarə edəndə bütün əlini qaldırar, bir şeyə heyrət edəndə ovcunun içini çevirər, danışıq əsnasında bəzən əlini əlinin üstünə vurar, söhbət vaxtı bəzən kefi kökələr, sevinəndə də gözlərini yerə dikərdi. Çox az gülər, güləndə də sadəcə təbəssüm edərdi.
Qurani-Kərimdə bu hadisə təsvir edilərkən işlənən sözlər Rəsulullahın bu səfərə ruhən və cismən getdiyini göstərir. “Qulunu bir gecə Məscidül-Haramdan Məscidül-Əqsaya qədər…” ifadəsindəki “əbd” (qul) sözü ruh və bədəni ehtiva edir. “Əbd” sözü Quranın digər ayələrində də bu mənada işlənir.
Müsəlmanlar üçün Allah Rəsulu təkcə bir elçi və vəhyi çatdıran deyil, əksinə, həm İslam dini və həyat tərzinin canlı timsalı, həm də hər dövrdə tərəddüdsüz sədaqət və itaət tələb olunan hakim və rəhbərdir.
Rəsulullah (s.ə.s.) iftarını namazdan əvvəl bir neçə təzə xurma ilə, təzə xurma olmayanda quru xurma ilə, o da olmayanda bir neçə qurtum su ilə açardı.
Ər-arvad arasında ünsiyyətin müxtəlif yönləri var. Bunlardan biri də ailədaxili ünsiyyətdə cütlüyün bir-birinə xitab şəklidir.
Bu yazı Allahın varlığının dəlillərindən Qurani-Kərim, Peyğəmbərimiz və vicdan dəlilləri haqqındadır.