وَوَصّٰى بِهَا إِبْرَاه۪يمُ بَنِيهِ وَيَعْقُوبُ يَا بُنَيَّ إِنَّ اللّٰهَ اصْطَفٰى لَكُمُ الدّ۪ينَ فَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ  أَمْ كُنْتُمْ شُهَدَاءَ إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِيهِ مَا تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْد۪ي قَالُوا نَعْبُدُ إِلٰهَكَ وَإِلٰهَ آبَائِكَ إِبْرَاه۪يمَ وَإِسْمَاع۪يلَ وَإِسْحَاقَ إِلٰهًا وَاحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ

İbrahim və (sonra da) Yəqub bunu (müsəlman olmağı) öz oğlanlarına vəsiyyət edib (hər biri dedi): “Ey oğlanlarım, həqiqətən, Allah sizin üçün (belə bir) din seçdi, siz də ancaq müsəlman olaraq ölməlisiniz!” (Ey yəhudilər!) Yoxsa Yəqubun ölümü yetişdikdə siz onun yanında idiniz?! O: “Məndən sonra nəyə ibadət edəcəksiniz?” – deyə oğlanlarından soruşduğu zaman, onlar: “Sənin Allahına və ataların – İbrahimin, İsmailin və İshaqın Allahı olan tək Allaha təslim olacağıq (Ona ibadət edəcəyik)!” – dedilər. {“Bəqərə” surəsi, 2/132-133}

 عَنْ زَيْدِ بْنِ أَرْقَمَ  قَالَ: قَامَ رَسُولُ اللّٰهِ  ف۪ينَا خَط۪يبًا فَحَمِدَ اللّٰهَ وَأَثْنٰى عَلَيْهِ وَوَعَظَ وَذَكَّرَ ثُمَّ قَالَ: أَمَّا بَعْدُ، أَلَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ يُوشِكُ أَنْ يَأْتِيَ رَسُولُ رَبّ۪ي فَأُج۪يبَ وَأَنَا تَارِكٌ ف۪يكُمْ ثَقَلَيْنِ: أَوَّلُهُمَا: كِتَابُ اللّٰهِ فِيهِ الْهُدٰى وَالنُّورُ فَخُذُوا بِكِتَابِ اللّٰهِ وَاسْتَمْسِكُوا بِهِ» فَحَثَّ عَلٰى كِتَابِ اللّٰهِ وَرَغَّبَ فِيهِ، ثُمَّ قَالَ: «وَأَهْلُ بَيْتِي، أُذَكِّرُكُمُ اللّٰهَ ف۪ي أَهْلِ بَيْتِي»

Zeyd ibn Ərqam (r.a.) nəql edir: “Bir gün Allah Rəsulu (s.ə.s.) ayağa qalxaraq bizə tövsiyələr verdi. Əvvəlcə Allaha həmd və səna etdikdən sonra bəzi həqiqətləri xatırlatdı. Ardınca belə buyurdu: “Ey insanlar! Mən də bir insanam. Yaxında Rəbbimin elçisi (Əzrail) mənim də yanıma gələcək və mən də hər insan kimi onun dəvətinə gedəcəyəm. Bu fani dünyanı tərk etməzdən əvvəl sizə iki vacib əmanət qoyuram. Birincisi, nur və hidayət qaynağı Allahın Kitabı Qurandır. Allahın Kitabında verdiyi ölçülərdən möhkəm yapışın, onu heç vaxt tərk etməyin”. Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) Allahın kəlamı olan Quranın ölçülərinə riayəti təşviq etdi və xüsusi vurğuladı. Sonra da sözünü belə tamamladı: “(İkinci olaraq) bir də Əhli-beytimi qoyub gedirəm. Əhli-beytimə ehtiram göstərməkdə Allahdan qorxmağı tövsiyə edirəm”. [Müslim, Fədailus-səhabə 36]

 عَنْ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ  قَالَ: اِسْتَأْذَنْتُ النَّبِيَّ  فِي الْعُمْرَةِ فَأَذِنَ وَقَالَ: «لَا تَنْسَنَا يَا أُخَيَّ مِنْ دُعَائِكَ» فَقَالَ كَلِمَةً مَا يَسُرُّن۪ي أَنَّ ل۪ي بِهَا الدُّنْيَا. وَف۪ي رِوَايَةٍ قَالَ: «أَشْرِكْنَا يَا أُخَيَّ ف۪ي دُعَائِكَ»

Ömər ibn əl-Xəttab (r.a.) belə demişdir:

“Allah Rəsulundan (s.ə.s.) ümrəyə getmək üçün izin istəmişdim. Mənə icazə verdi və: “Qardaşım, duana bizi də ortaq elə, bizi unutma!” – buyurdu. Allah Rəsulunun (s.ə.s.) bu iltifatından o qədər sevinmişdim  ki, o gün dünyalar mənim olsaydı, bu qədər sevinməzdim”. [Əbu Davud, Vitr 23; Tirmizi, Dəavat 109]

 عَنْ عَبْدِ اللّٰهِ بْنِ يَز۪يدَ الْخَطْمِيِّ الصَّحَابِيِّ  قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللّٰهِ  إِذَا أَرَادَ أَنْ يُوَدِّعَ الْجَيْشَ قَالَ: «أَسْتَوْدِعُ اللّٰهَ د۪ينَكُمْ، وَأَمَانَتَكُمْ، وَخَوَات۪يمَ أَعْمَالِكُمْ»

Abdullah ibn Yezid əl-Xatmi (r.a.) nəql edir:

“Allah Rəsulu (s.ə.s.) ordunu bir yerə səfərə göndərəndə belə dua edər və yola salardı: “Sizi dininizin əmrlərini asan şəkildə yerinə yetirmə, sizdən əmanət qalan ailənizi və malınızı qoruma və əməllərinizi xeyirlə tamamlama xüsuslarında Allaha əmanət edi­rəm. (Rəbbim köməyiniz olsun)”. [Əbu Davud, Cihad 73]