عَنْ حُذَيْفَةَ قَالَ: كَانَ النَّبِيُّ إِذَا أَخَذَ مَضْجَعَهُ مِنَ اللَّيْلِ وَضَعَ يَدَهُ تَحْتَ خَدِّهِ ثُمَّ يَقُولُ: «اَللّٰهُمَّ بِاسْمِكَ أَمُوتُ وَأَحْيَا» وَإِذَا اسْتَيْقَظَ قَالَ: «اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ اَلَّذ۪ي أَحْيَانَا بَعْدَ مَا أَمَاتَنَا وَإِلَيْهِ النُّشُورُ»
Hz. Huzeyfə (r.a.) demişdir: “Allah Rəsulu (s.ə.s.) gecə yatarkən sağ yanağını sağ ovcunun içinə qoyar və sonra da bu duanı oxuyardı: “Allahım! (Ölümün qardaşı olan yuxuya gedərkən) Sənin adınla ölür (yatır), Sənin adınla dirilirəm (oyanıram)”. Oyananda isə belə dua edərdi: “Bizi öldürdükdən (ölümün kiçik qardaşı olan yuxunu verdikdən) sonra dirildən (yenidən həyata qaytaran) Allaha həmd olsun. (O biri aləmdə) Axirət sabahı yenə Onun hüzurunda oyanacağıq (Ona dönəcəyik)”. [Buxari, Dəavat 7]
عَنْ جَابِرِ بْنِ سَمُرَةَ قَالَ: «كَانَ النَّبِيُّ إِذَا صَلّٰى الْفَجْرَ تَرَبَّعَ فِي مَجْلِسِهِ حَتّٰى تَطْلُعَ الشَّمْسُ حَسْنَاءَ»
Cabir ibn Səmura (r.a.) demişdir:
“Allah Rəsulu (s.ə.s.) sübh namazını qıldıqdan sonra günəş doğub parlayana qədər yerində bardaş qurub oturar, (dua və zikrlə məşğul olmaqla yanaşı əshabın yuxularını yozar və ya münasib bildiyi məsələləri izah edərdi)”. [Əbu Davud, Ədəb 26]