وَمَنْ يُعَظِّمُ حُرُمَاتِ اللّٰهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ

Və hər kəs Allahın hörməti əmr etdiyi şeylərə hörmət (riayət) etsə, bu, Rəbbi yanında onun üçün sırf xeyirli olar. {“Həcc” surəsi, 22/30}

إِنْ تَنْصُرُوا اللّٰهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ

Ey iman gətirənlər! Əgər siz Allaha (Allahın dininə və Peyğəmbərinə) yardım göstərsəniz, O da sizə yardım göstərər və sizi sabitqədəm (cihadda möhkəm, qüvvətli) edər. {“Muhamməd” surəsi, 47/7}

 عَنْ أَب۪ي مَسْعُودٍ عُقْبَةَ بْنِ عَمْرٍو الْبَدْرِيِّ  قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ ، فَقَالَ: إِنّ۪ي لَأَتَأَخَّرُ عَنْ صَلَاةِ الصُّبْحِ مِنْ أَجْلِ فُلَانٍ مِمَّا يُط۪يلُ بِنَا، فَمَا رَأَيْتُ النَّبِيَّ  غَضِبَ ف۪ي مَوْعِظَةٍ قَطُّ أَشَدَّ مِمَّا غَضِبَ يَوْمَئِذٍ، فَقَالَ: يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ مِنْكُمْ مُنَفِّر۪ينَ فَأَيُّكُمْ أَمَّ النَّاسَ فَلْيُوجِزْ، فَإِنَّ مِنْ وَرَائِهِ الْكَب۪يرَ وَالصَّغ۪يرَ وَذَا الْحَاجَةِ»

Əbu Məsud Uqbə ibn Amr əl-Bədri (r. a.) belə demişdir:

“Bir adam Allah Rəsulunun (s.ə.s.) hüzuruna gələrək: “Filankəs sübh namazını uzun qıldırdığı üçün namaza gec gedirəm,“ – dedi. Bunu eşidən Allah Rəsulu (s.ə.s.) o qədər hiddətli danışdı ki, Onun belə danışdığını heç vaxt eşitməmişdim. Buyurdu: “Ey əhali, aranızda insanları dinə nifrət etdirib ondan soyudan adamlar var. İmamlıq edənlər namazı ərkanını və sünnətini yerinə yetirmək şərti ilə tez qıldırsın. Çünki camaat arasında yaşlılar, uşaqlar və işə-gücə tələsənlər var”. [Buxari, Ədəb 75, Əhkam 13; Müslim, Salət 182]

 عَنْ عَائِشَةَ  قَالَتْ أَنَّ قُرَيْشًا أَهَمَّهُمْ شَأْنُ الْمَرْأَةِ الْمَخْزُومِيَّةِ الَّت۪ي سَرَقَتْ فَقَالوُا: مَنْ يُكَلِّمُ فِيهَا رَسُولَ اللّٰهِ ؟ فَقَالوُا: مَن يَجْتَرِيءُ عَلَيْهِ إِلَّا أُسَامَةُ بْنُ زَيْدٍ حِبُّ رَسُولِ اللّٰهِ ، فَكَلَّمَهُ أُسَامَةُ، فَقَالَ رَسُولُ اللّٰهِ: «أَتَشْفَعُ ف۪ي حَدٍّ مِنْ حُدُودِ اللّٰهِ تَعَالٰى؟» ثُمَّ قَامَ فَاخْتَطَبَ ثُمَّ قَالَ: «إِنَّمَا أَهْلَكَ الَّذ۪ينَ مِنْ قَبْلِكُمْ أَنَّهُمْ كَانوُا إِذَا سَرَقَ فِيهِمُ الشَّر۪يفُ تَرَكُوهُ، وَإِذَا سَرَقَ فِيهِمُ الضَّع۪يفُ أَقَامُوا عَلَيْهِ الْحَدَّ، وَايْمُ اللّٰهِ لَوْ أَنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ مُحَمَّدٍ سَرَقَتْ لَقَطَعْتُ يَدَهَا»

Həzrəti Aişə (r.anha) belə nəql etmişdir:

“Məhzum oğulları qəbiləsinə mənsub bir qadın oğurluq etmiş-di və cəzalandırılmalı idi. Qureyş qəbiləsi onun cəzalandırılmasını istəmirdi. Qadının əfv edilməsini Allah Rəsulundan (s.ə.s.) kimin xahiş etməsi barədə oturub məsləhətləşdilər və “Bunu ancaq Allah Rəsulunun (s.ə.s.) çox sevdiyi Usamə ibn Zeyd söyləməyə cəsarət edə bilər” qərarına gəldilər. Usamə gedib məsələni Allah Rəsuluna (s.ə.s.) ərz etdi. Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) ona: “Məndən xahiş edirsiniz ki, cəzası Allah tərəfindən müəyyən edilən bir adamı cəzalandırmayım?” – deyə cəlallandı və qalxıb əlavə etdi: “Əvvəlki millətlərin tarix səhnəsindən niyə silindiyini bilirsiniz? Onlar bir imkanlı oğurluq edəndə dəyib-dolaşmaz, zəif və haqqını tələb edə bilməyən bir kimsəsiz bu günahı işləyəndə isə dərhal cazalandırardılar. Vallah, öz qızım Fatimə də oğurluq etsəydi, gözünün yaşına baxmaz, əlini kəsərdim”. [Buxari, Hudud 11; Müslim, Hudud 8]